Ken je dat gevoel, je wordt 's ochtends wakker door de wekker of door de kinderen en meteen sta je aan, je staat op doet alles wat nodig is, brengt de kinderen naar school of naar de opvang, sjeest door naar je werk waar het ook de hele dag druk is. Na je werk heb je geluk, je partner heeft de kinderen al van de opvang opgehaald en het eten dat je de dag ervoor hebt voorbereid staat inmiddels in de magnetron. Na het eten direct opruimen, de kids naar de sportclub onder de douche en naar bed en dan om 20.30 is het zover… even een rustmomentje, even een momentje voor jezelf.
En dan komt het, de onrust. Alsof je iets vergeten bent, alsnog je nog niet klaar was.
De laatste tijd lees je veel over mediteren, zou dat dan wat voor je zijn.
Je pakt YouTube erbij en zet een meditatie op, heerlijk even helemaal niets….
En dan is het er weer, de onrust.
Tijdens het luisteren van de meditatie probeer je zo goed mogelijk mee te doen maar je gedachten dwalen telkens maar af, je kunt je niet concentreren op de meditatie, moet dit dan voor de nodige ontspanning zorgen?
Het lijkt mijn verhaal wel, ook ik hoorde en las steeds meer over de geweldige effecten van mediteren, ook ik ging aan de slag en kocht een programma waarin in 3 maanden werd begeleid met mediteren. Uiteindelijk hield ik het 7 minuten vol, 7 minuten kon ik op dat ongemakkelijke krukje zitten en mijn gedachten bij de meditatie houden. En nadien… voelde ik me een mislukkeling, als ik dit nog niet eens kon, wat kon ik dan wel.
Nu weet ik dat mijn brein veel te lang en veel te veel in een overlevingsstand heeft gestaan. De hele dag ging ik door, tussendoor probeerde ik een soort van rust te vinden, en daarna ging ik weer full-speed door. Voor mijn gevoel ging ik de hele dag met 120 km/h over een landweggetje en op de momenten dat ik op dat krukje zat met mijn ogen dicht reed ik even achter een trekker, wel doorgaan alleen even iets rustiger, om vervolgens snel (na maximaal 7 minuten) de trekker weer in te halen en weer met 120 km/h verder te scheuren over dat landweggetje.
Nu weet ik dat het wanneer de prikkels even wegvallen het Default Mode Network in mijn brein geactiveerd wordt. Dit netwerk verwerkt emoties, gedachten en indrukken. Dit gebeurt vooral in de nacht wanneer je slaapt, maar wanneer men overdag te veel prikkels krijgt dan is alleen rust in de nacht niet voldoende en is het noodzakelijk om ook overdag even tot rust te komen.
Ons brein is verder erg lui, en doet het liefste wat je altijd doet. Veranderingen kost ons brein erg veel energie en dat wil het graag voorkomen door je vooral altijd hetzelfde te laten doen.
Is jouw brein gewend aan racen over een landweggetje dan is dat voor jouw brein “normaal” en is juist rust een onprettig gevoel, maar laten we eerlijk zijn, iedereen weet dat je niet de hele dag met 120 km/h door kunt denderen.
Goed, mediteren op een krukje was voor mij een stap te ver. Wat dan wel?
In die tijd deed ik al aan hardlopen, niet 120 km/h maar wel altijd zo snel mogelijk, immers ik was aan het sporten dus ik MOEST van mijzelf uitgeput zijn aan het einde van de training.
Maar ik hobbelde ook van (knie) blessure naar blessure, en toen na een periode van drukte ik ineens tot stilstand kwam, en na de zoveelste keer pijn in mijn lijf had besloot ik dat het anders moest.
Ik ging eerst wandelen, zonder oordopjes, luisteren naar de vogels, kijken naar de bomen, naar de wolken, naar de verschillende kleuren groen die je ziet in de natuur.
En na een poosje ging ik weer hardlopen, maar wel op dezelfde manier als het wandelen, rustiger, op lage hartslag, kijkend naar de omgeving, voelen hoe de wind langs mijn wangen waaide , ruiken hoe het bos ruikt en zo ongemerkt tikten de kilometers onder mijn voeten weg.
Dus dit bedoelden ze met Running feels like therapy.
Ik struinde het internet af over runningtherapie, de voordelen van rustig hardlopen, hardlopen voor je lijf, voor je brein, en vooral voor jezelf. Geen prestatiedruk, maar gewoon gaan en na een poosje thuis komen en echt een voldaan gevoel in je hoofd en lijf hebben. En… weer zin hebben in de volgende keer.
Ik merkte dat ik steeds beter in mijn vel ging zitten, mij beter kon concentreren, en dat het werk na het bewegen sneller en makkelijker ging dan dat als ik niet was wezen bewegen, en dat alleen maar door meer rust te nemen tijdens het bewegen.
Overdag eens wat vaker even een rustmomentje pakken, het lijkt soms zo nutteloos, zeker als je het “druk” hebt, en altijd maar meende dat je door moet, dat alles af moet, dat niets doen voelt als falen of nietsnuttig.
Nu weet ik beter, zonder rust kan je lijf niet herstellen, en zonder herstel breek je elke dag een klein beetje af totdat….
Ja totdat wat….totdat je lijf pijn doet, je hoofd te vol zit en je lichamelijk helemaal op bent.
Rust nemen is geen luxe, het is een voorwaarde voor herstel en een goede gezondheid.
Begin er daarom ook meteen nu mee, nadat je dit hebt gelezen, tuur even uit het raam, kijk naar buiten, naar de verschillende kleuren groen, de wolken of doe gewoon even je ogen dicht en denk even helemaal aan niets….
En heb je zin in bewegen, ga lekker even naar buiten, een half uurtje, een uurtje, sta onderweg ook even stil en kijk met een andere blik om je heen. Een open blik, kijk naar de boom, en luister naar de natuur, die trekt zich er ook niets van aan of het nu wel of niet een deadline heeft. Het levert je veel meer op. Direct meer concentratie, conditie, een opgeruimd hoofd en op de lange termijn een betere mentale en fysieke gezondheid.
Want oud worden willen we allemaal, maar wel in een goede gezondheid, en die heb je deels zelf in de hand.
Reactie plaatsen
Reacties